Omkopen toegestaan
Vol enthousiasme kijk ik uit het raam van de auto. Wat gaan we nu weer voor leuks doen? We stoppen op een parkeerplaats en ik spring de auto uit. Ik kijk eens goed om mij heen…en in een keer weet ik het. Jaaaa! We zijn er weer!
Vol enthousiasme maan ik mijn pappa om wat sneller naar binnen te lopen. Schiet op pap, hier moeten we naar binnen.
In het gebouw aangekomen wil ik gelijk doorlopen naar de volgende kamer, want daar was het altijd leuk, maar mijn pappa zegt dat we even moeten wachten en hij gaat zitten op een stoel. Ongeduldig besluit ik om dan maar bij hem te komen zitten.
“Joep mag verder komen”. Hoor ik een mevrouw zeggen die de deur naar de volgende kamer opent. “Dat ben ik” denk ik. Ik spring op en wil in sneltreinvaart naar die aardige mevrouw rennen. Dat gaat alleen wat lastig want de vloer is erg glad en mijn pappa hangt aan de andere kant van de lijn en schiet helemaal niet op…
Bij de deur aangekomen komt er een bekende geur in mijn neus. Met een sneltreinvaart loop ik de aardige mevrouw voorbij en ren naar het hoekje van de kast. Daar is de geur het sterkst. Ik ga zitten en trek mijn liefste kop: een beetje scheef en met bedelende ogen. Dat werkt namelijk altijd. De aardige mevrouw moet lachen en pakt vervolgens een handje van die lekkere zalmkoekjes uit de trommel op de kast en ik mag ze allemaal opeten. Wat een feest!
Na de koekjes en de knuffels word ik gevraagd om op een tafel te springen. Nou dat is natuurlijk geen probleem. Dat kan ik heus! De tafel gaat omhoog en terwijl dat gebeurt krijg ik nog meer van die lekkere koekjes, worden er lieve dingen tegen mij gezegd en word ik aan alle kanten geknuffeld. Tjonge, dit wil ik elke dag wel!
Inmiddels sta ik boven op de tafel en ben ik bijna net zo groot als mijn pappa. Dat is gek! Ik vind het best een beetje spannend, maar als stoere teckel laat ik dat natuurlijk niet zo merken en kwispel ik vrolijk door.
De aardige mevrouw doet mijn lip even omhoog, aait mij langs mij hele lijf en houdt een gek koud ding tegen mijn borst. Ik vind het allemaal reuze spannend maar mijn pappa blijft er rustig bij en ik krijg ondertussen van die lekkere koekjes en knuffels dus laat ik het dan maar gebeuren.
Ineens wordt er een grote stapel van die koekjes voor mijn neus gelegd. Vol enthousiasme duik ik daarin want zo’n kans krijg ik natuurlijk niet snel weer! Terwijl ik die stapel aan het verorberen ben voel ik wel wat geks in mijn nek maar ik ben zo druk met het eten dat ik er maar niet te veel aandacht aan besteed.
En dan gaat de tafel weer omlaag. Ik blijf er nog even op zitten want ja, misschien volgen er nog wel meer van die koekjes. Pappa zegt dat ik van de tafel af mag en dat doen ik dan maar. Maar ik ga nog wel even lief bij het hoekje van de kast zitten. Want dat werkt altijd……
Groetjes van Teckel Joep